Psihodrama predstavlja akcionu metodu grupne psihoterapije čija je osnovna metoda-metoda zamene uloga. U njoj se klijenti ohrabruju da kompletiraju i dovrše akcije koje u životu dotle nisu umeli, smeli ili iz bilo kojih ograničenja nisu mogli da učine. Odvija se kroz dramatizaciju, igranje uloga i dramsku prezentaciju; U psihodrami se mentalni procesi eksternalizuju, na psihodramskoj sceni.

J.L. Moreno definiše psihodramu kao: ”Nauku koja istražuje istinu dramskom metodom. Bavi se interpersonalnim odnosima i privatnim svetom”. /Moreno,1993/.

Zerka Moreno sa druge strane definiše psihodramu kao proces u kome se istražuje život bez straha od kazne, ali uz preuzimanje rizika.

Kroz psihodramu učesnici istražuju, kroz akciju, ne samo svoju istoriju već i psihološke doživljaje kao i neizgovorene misli, fantazije, prekinute snove, košmare, dnevna sanjarenja, situcije koje se nisu desile, a mogle su se desiti, ispituje alternative budućnosti i mnoge druge aspekte ljudskog iskustva.

„U psihodramskom susretu rad na sebi i istovremeno rad na drugima, uz njihovo sopstveno učešće, predstavlja na posredan način stalno preispitivanje smisla. Volja za smislom nije samo istinski odraz čovekove humanosti, već i pouzdano merilo duševnog zdravlja.” (Theodore A. Kotchen).